De duiven van Christchurch Cathedral

Overal de bouwputten, steigers en bouwkranen. Het is Christchurch (kortweg: ChCh) anno 2019. Ze vormen het verse littekenweefsel van de open wond die twee grote aardbevingen in 2010 en 2011 in luttele seconden kliefden (zie deze beelden van beveiligingscamera’s die de gastheer van onze AirBnB, Steven van der Pol - inderdaad, Kiwi with Dutch roots - liet zien). Ze moeten het leed van 186 omgekomen stadsgenoten en evenzovele gesneuvelde historische gebouwen zo snel mogelijk doen vergeten. De ongewenst veel parkeerplaatsen in het stadscentrum vervangen. De bewoners van ChCh willen vooruit kijken, niet achteruit. Dromen over hoe prachtig en modern de gebouwen under construction zullen worden. Veerkracht tonen door de laat negentiende eeuwse trammetjes weer fier vanaf New Regentstreet de stad in te laten rijden.

Maar de kathedraal - of beter: haar restanten - drukken de bewoners van ChCh met zekerheid nog dagelijks met de neus op de feiten. Zeker nu de langzaam aanzwellende toeristenschare - die jarenlang ChCh als hub tussen Auckland in het Noorden en Queenstown in het zuiden oversloeg - samendromt rond de dranghekken die haar weg moet houden van de construction site. Torenloos, beslagen met houten platen waar tot 2011 het felle zomerlicht de kerkvloer in de fraaie kleuren van het glas in lood deed oplichten. De trots van de vrome Engelsen die ooit ver van huis in het nieuwe (beloofde?) land met een schone lei de ideale Christelijke heilstad wilden vormgeven. De aardbevingen hebben het Protestantse hart gebroken. De entree is weggeslagen waardoor het huis van God enkel toegankelijk is voor de overgebleven kerkgangers nu: duiven. Zij kunnen als enigen ongehinderd via het luchtruim het heiligdom betreden. En, tot overmaat van ramp, de spanten van het houten gewelf gebruiken om ongegeneerd de tegelvloer onder te schijten.