Op weg naar Mt Cook en het zuiden

Lieve allemaal, 

het is ondertussen een dikke week geleden dat we wegreden bij Lake Tekapo, nadat we in de laatste nacht daar een skytour hebben gedaan van alle mooie sterren. Op het moment dat we de tour startten rond 11 pm werd het net bewolkt, maar na even kwamen er toch meer sterren te voorschijn en hebben we prachtige beelden gezien van de maan met heuse kraters, kringen en het wittige van de maan zag er echt bijzonder uit. Nooit geweten dat als je door zo'n enorme telescoop kijkt je echt een enorm bijzonder beeld krijgt van de ster; het lijkt een heel klein beetje op sterretjes die je af steekt voor kinderen tijdens nieuwjaar, maar dan veel helderder en fonkelender. Orions belt, Sentaur en het zuidelijk kruis verschenen aan de hemel en later ook de liggende leeuw. En de melkweg heb ik nog nooit zo mogen aanschouwen als op dit deel van de wereld, echt ongelooflijk (zie foto). Echt magisch:) Uiteindelijk heel blij dat we de tour hebben gedaan ondanks de minder optimale omstandigheden.  De weersituatie blijft tijdens reizen een ding want het weer heb je nooit voor het kiezen, maar is wel erg bepalend hoe je het natuurwonder beleeft. Met alle mooie en fantastische foto's van wonderschone en spectaculaire oorden en plekken geeft dit een verwachting die hopelijk waargemaakt wordt. En dat is maar de vraag....

De volgende ochtend zijn we naar Mount Cook gereden, recht de regen in, met de bergen volledig in de wolken, wat ook voorspelt was. Bij aankomst lekker gechilled in een restaurant en daarna een plekje tussen de campers gezocht in de regen op een soort van grote parkeerplaats camping. Werd heel knus in de bus, zoals jullie je dit vast kunnen voorstellen. In de ochtend werd Mt Cook steeds zichtbaarder en tijdens de wandeltocht naar het glaciermeer hadden we super zicht op deze fantastische berg waar we in een soort optocht naar toe liepen. Maar vet de moeite waard!

Na Mt Cook en een 3de chai latte voor mij bij het restaurant zijn we via Kurow naar Dunedin gegaan, waar we alleen het station hebben bekeken en een korte blik op de kathedraal hebben geworpen. Daarna zijn we naar "Otago penisula" gereden waar we in "Portebello" een relaxte camping hebben gevonden. Hier hebben we ook ervaren hoe fijn het is om gebruik te maken van de keuken en de eetzaal van de camping en niet alles in de bus te hoeven doen, dat geeft letterlijk en figuurlijk ruimte. Moos zal weer een verhaal schrijven over de dieren die we daar hebben gezien, we worden steeds betere dieren spotters en vinden het ook echt leuk, zo leuk dat we ondertussen een verrekijker hebben gekocht omdat we die ff vergeten waren.

Onze weg hebben we vervolgd via de "southern scenic route" waar we echt adembenemende plekken hebben gezien. Voor mij was echt het hoogtepunt de dag waarop we "nugget point" hebben bezocht (nugget betekend letterlijk "een goud klomp") , waar prachtige rotsformaties bij een pitoreske vuurtoren liggen en de zon heerlijk aanwezig was, waardoor de kleuren van dit mooie plaatje nog mooier werden (daar zijn weer die weersomstandigheden, die heel bepalend zijn). Op "surat bay" hebben we  vervolgens een super strand wandeling gemaakt waar we 2 zeeleeuwen tegen kwamen en max 15 mensen. Heerlijk pootje badend door de zee, wat ons meteen wakker maakte, in combi met het desolate gevoel op dit strand was dit een heerlijke ervaring. 

Wat ook opviel is dat het Chinese nieuwjaar voorbij was, want de Japanners en Chinezen waren vrijwel niet meer aanwezig en zoiezo is het zuiden echt een stuk rustiger qua toeristen.

In "Curio bay" hebben we nog genoten van in de regen pinguïns kijken, maar natuurlijk kwamen die puinguïns helemaal niet. Koen heeft dit wat langer volgehouden en Moos en ik zijn letterlijk afgedropen en hebben spelletjes in de bus gedaan. Tot onze verrassing was het de volgende dag straffe wind met heerlijke zon en hebben we het "petriefied forrest" bezocht langs de zee, wat een eeuwen oud bos is, waarvan de bomen versteend zijn en er in de verte uitzien als rots, maar wanneer je dichterbij bent, de structuur van de bomen echt zichtbaar is.  Ook "the living forrest" bekeken samen met een andere familie uit NL die daar ook op dat moment waren. Moos vond het heerlijk om ff Nederlands te spreken en te kunnen spelen met Jim van 7 jaar. Hierna onze weg langs het zuiden vervolgt en bij Mc crackens rest ome Piet herdacht die helaas niet meer in ons midden is. 

Hierna boog de weg naar de bergen op weg naar de Doubtfull sound ...........