Present door absentie, ofwel: dierspotters spotten deel 2

De yellow-eyed pinguïn is de Micha Wertheim onder de pinguïns. Voor wie Wertheim niet kent: een Nederlandse cabaretier die een paar theaterseizoenen geleden opzien baarde met zijn voorstelling Ergens Anders. Zoals de titel van zijn show doet vermoeden was de grappenmaker inderdaad tijdens zijn voorstelling elders. Nooit eerder vertoond: een cabaretier die het flikte zelf afwezig te zijn. Aan de kust van Curio Bay liet de geeloogpinguïn (in Nieuw-Zeeland ook bekend als de Hoiho) merken goed op de hoogte te zijn van de moderne cabaretgeschiedenis van de Lage Landen. Voor wie de yellow-eyed pinguïn niet kent: een pinguïn van max 30 duim met een kenmerkende gele band over de kop ter hoogte van het oog (behalve dan in februari als ie in de jaarlijkse rui is) die behalve op een paar verlaten rotsen in de Stille Oceaan rondom Nieuw-Zeeland enkel nog poot zet op het vasteland in de Catlins, de meest zuidelijke streek van Aotearoa. Geheel in de geest van de niet-aflatende conservatie-inzet van de Kiwi’s (o.a. voor de kiwi’s) is Curio Bay zoveel mogelijk ingericht om het de yellow-eyed pinguïn naar de zin te maken: verlaten kust, dichte beschutting van boompjes of struiken waar de dieren kunnen nestelen en broeden, geheel en al uit het zicht van hun soortgenoten. Ja, deze vetganzen zijn nogal gesteld op hun privacy. Tel daar hun schuwe karakter bij op en je hebt de lekkerste ingrediënten voor een bedreigde diersoort. Een beetje Darwinist zou bij deze connaisseur kunnen denken: niet geheel fit to survive, dus pech gehad. Maar dankzij (je kunt ook zeggen ondanks) de mens, is ie er nog. Schuttingen met kijkluikjes moeten al te drieste mensen van hun nesten vandaan houden. Pinguïnvormige borden schrijven gedragsregels voor. Niettemin willen de toeristen die Curio Bay aandoen - de meesten op doorreis en dus maar één nacht ter plaatse - de unieke gelegenheid natuurlijk niet aan zich voorbij laten gaan om het unieke beestje van de zee naar hun hongerige kroost te zien waggelen. Zo vind je jezelf dan terug op een trap die uitzicht biedt op een zwart en rotsachtig decor dat de aanlegsteiger vormt voor de pinguïn. Vanwege je tijdelijke verblijf is de goede dag uitkiezen een illusie, sowieso omdat de kusten van de Catlins - op Fiordland na - het meest worden geteisterd door regen en by far door wind, veel wind. Zo ook op de avond dat wij er zijn. Maar: vol goede moed op naar het gratis spektakel, regenjas aan, capuchon op. Ons was verteld dat de schemer de grootste kans op succes geeft, want dan keren de dieren terug van een dag lang vissen om hun jongen - rond deze tijd veeleisende pubers - te voeren. En dan is het wachten. Wachten, wachten, wachten. En nog langer wachten. Eindeloos turend naar de brede kustlijn, de coulissen van de voorstelling. Wat het observeren niet eenvoudiger maakt is het welig tierende, sliertige zeewier dat in het golvende water sterk lijkt op een pinguïnvleugel of -flipper. Ook de invallende duisternis helpt niet mee. Als de regen nog maar eens aanzwelt, druipen de eerste vogelspotters af, nog even dralend bij het informatiebord over de ontbrekende artiest van de avond. Misschien in de hoop dat ie alsnog opduikt, misschien om kennis over het beestje het lange lijdensvolle wachten zin te geven. En ondertussen: wachten, wachten, wachten. Dan beweging. Een zwartwitte schim verplaatst zich op het decor. Toeschouwers kijken hoopvol op. Helaas, het beest vliegt weg een gave die de pinguïn al duizenden jaren geleden aan de evolutie heeft teruggegeven. Een mantelmeeuw... Sommigen hebben intussen droge, warme kleding of een extra regenbroek gehaald, anderen zien de lol van de voorstelling wel in en maken zelf een grap of grol. Maar als bij de allergrootste die hards de bilnaad doorweekt is en lucht, horizon, zee en kust tot één grijs vlak zijn versmolten, haakt ook de laatste toeschouwer af. De yellow-eyed pinguïn speelt zijn voorstelling. Inderdaad: Ergens Anders. Hoiho!