Dierspotters spotten

Wat dierspotten leuk maakt, zijn niet zozeer de dieren zelf, maar hun menselijk, al te menselijke spotters. Natuurlijk, de dolfijnen, pinguïns, walvissen en roggen zijn prachtig, geen misverstand. Het verveelt nooit om dolfijnen dartel voor je uit te zien zwemmen of walvissen loom naar adem te zien happen aan het oppervlak van het water. Maar het kijken naar mensen terwijl ze deze dieren spotten, is de bom. Altijd tricky, het boeken van de juiste cruise. Je weet immers nooit welke dierspotters je aan boord treft. Evengoed zijn het gezapige oudjes die zich verstijfd vastklinken aan dek, bang voor een fatale heupfractuur op het stalen dek. Of been-there-done-that veertigers die verzadigd van indrukken van al hun ontdekkingsreizen even niets meer kunnen bedenken en dan toch maar weer een toertje boeken en blasé niet verblikken of verblozen terwijl een dier zich optimaal inspant om zijn publiek te behagen. Of je valt met de neus in de boter: een stel - vermoedelijk Nederlands - met een zoontje van een jaar of 9. Vader gewapend met een spiffy nieuwe camera die hij nog niet helemaal machtig lijkt aan zijn gelaatsuitdrukking te zien, maar niet minder overtuigd de aanstaande observaties te vereeuwigen. Zoonlief stuiterend van ongeduld op het dek, gespannen of de dolfijnen, pinguïns en zeehonden wel acte de présence geven. Nu maar duimen dat dat ook daadwerkelijk gebeurt: dierspotters spotten zonder dieren is stukken minder leuk. En jawel hoor, nauwelijks tien minuten na het afmeren van de steiger slaat het bootsmeisje alarm: dolfijn op drie uur! Als vliegen op stront zwermen alle opvarenden, hun gesprekken over hun reisavonturen pardoes stakend, rond de boeg van de boot, camera’s in de aanslag, de blik strak gericht op het eenvormige wateroppervlak. Helaas, hun ongetrainde oog vist achter het net. De dolfijn is alweer verdwenen. Even later, een nieuwe observatie: een pinguïn deze keer! Het ritueel van zojuist herhaalt zich. Maar ook nu blijven de spotters met lege handen, teleurgesteld turend naar het golfje waar eerder het dier zou hebben gedobberd op het water. Niet veel later, is het wél prijs. Niet één, maar vijf, zes, nee zeven Hectordolfijnen zwemmen voor de boot langs. Het is jammer dat modern opnamegerei niet langer het nostalgische snorgeluid van weleer maakt, anders zou het nu brommen als een bijenkorf. Ook de Nederlandse vader, die eerder meende aan het bovendek van het schip de meest strategische plek te hebben ingenomen, stuift naar beneden met in zijn kielzog zijn enthousiaste zoon. Doordat iedereen de werkelijkheid door de schermpjes van hun digitale camera’s gadeslaat, weet iedereen zich met moeite staande te houden als de boot langzaam maar zeker vaart maakt. De speelse dolfijnen versnellen ook hun slag. Sneller en sneller slaan ze met hun staartvin om voor de boot uit te blijven. Om plots naar de diepte te duiken, even onzichtbaar te zijn, en vervolgens een decameter hoog uit het water te springen. De zeeschuimers op de boot kirren van geluk. Tegelijkertijd stellen de springende dolfijnen wel hogere eisen aan hun opnamecapaciteiten: hier moet de dierspottende mens tonen in hoeverre zij de technologie machtig is. De Nederlandse vader heeft het er duidelijk moeilijk mee. Aan zijn vertraagde armbeweging - en ingespannen blik - zie je dat hij de sprongen van de dolfijnen telkens mist. Meer en meer verdringt hij zijn medespotters, op zoek naar een idealere camerablik. En dan, is het spektakel alweer voorbij. De dartele dieren staken hun voorstelling. Voor de spotters gaan zitten, spelen ze angstvallig de gemaakte beelden op hun schermpjes af. Zijn ze goed gelukt? Staan ze er goed op? Fotoboekwaardige plaatjes worden trots aan medereizigers getoond die instemmend knikkend de camaraman (/-vrouw) complimenteren met het resultaat. Daarna keert de rust op het dek weder.