Wanaka dag 3

Ha lieve allemaal, 

De volgende dag zijn we weer terug gereden met onze bus naar Arrowtown, een dorpje dicht bij Queenstown waar we voor een family rafting opgepikt werden. De tocht met de bus naar de rivier genaamd " skippers road" waar we de rafting zouden starten was fantastisch. Vanuit de bus werd de steilheid van de wanden sterk benadrukt als je door het raampje naar buiten keek en de zijkant van de bus gelijk was met de afgrond langs de weg. Moos werd er een beetje zenuwachtig van en niet alleen Moos:). Zeker als er een tegenligger van de andere kant kwam die wilde passeren, maar de weg niet breed genoeg was om dit te kunnen. Of dat er een bocht gemaakt moest worden met de neus van de bus over de rand van het ravijn en de buschauffeur net had aangekondigd dat dit de gevaarlijkste bocht was die deze tocht had en ook wel "collision curve" werd genoemd. Ondertussen zagen we in het dal de rivier waar we naar toe op weg waren en die er heerlijk verkoelend bij lag. Na een pitstop te hebben gemaakt en iedereen in een nauwsluitende wetsuit, met fleecetrui, regenjack, waterschoenen en een reddingsvest te hebben gehezen, kwamen we op de plek van bestemming aan, waar twee rubberboten klaar lagen om het water op te gaan. Na een korte veiligheid- en peddelinstructie dreven we onze eerste stroomversnelling af met het commando: " team: peddel forward......and relax". Simon en Caro, onze instructeurs, schroomden niet om iedereen op te frissen met een klets water, dus de sfeer zat er snel in. De stroomversnelling" lost grandma" was het hoogtepunt in de boot, waar jullie je vast iets bij kunnen voorstellen. Moos zat te glunderen van oor tot oor. Dit werd nog meer toen Simon vroeg wie er zin had in een duik in het water. Beide boten werden aan de kant gelegd en Simon klom ons voor naar een plek op de rotsen waar we naar beneden konden springen in de rivier. We lieten ons met de stroom mee voeren, waarna we weer op de kant gehezen werden. Moos heeft zich tot 3 x toe laten onderdompelen en heeft de gekste sprongen gemaakt en was weer helemaal opgefrist, waar iedereen ff behoefte aan had, zeker om de sandflies even te ontlopen. Ondanks dat alles ingepakt zat, waren onze handen een gewilde prooi en dat hebben we de hele week nog gevoeld. Dus Cindy, ja we zijn ze zeker tegengekomen die krengen:(. 

Bij terugkomst werden we verwend met een enorme cookie, en waren we klaar voor de weg terug.

De hottub was deze dag niet meer mogelijk, maar de Indiër heeft veel goed gemaakt.

Een dingetje; nadat we op onze terugreis het bord " wanaka 52 km" hadden gepasseerd ging het benzinelampje aan. De relaxtheid nam iets af omdat er geen tankstation bleek te zijn tot aan Wanaka.........onze zenuwen bedwongen met Chet Baker op de achtergrond, stuurse blikken van Koen in het donkerte in de hoop geen possum dood te rijden, wat de meeste Kiwi's wel doen, hebben we Wanaka bereikt:)