Micro-organische Melkweg

De gids had ons gevraagd de lampen te doven. Buiten hadden we allemaal een mijnwerkershelm van het rek gepakt. De helmlampen trokken kriskras blauw-witte lijnen in de holten van Moeder Aarde. Zonder de lichtjes was het felgroen van de varens bij de ingang nog slechts in de verte te zien. “Geef je ogen de tijd om aan de duisternis te wennen,” echode het monotone advies van de gids die gezwind door de onzichtbare ruimte beende. Hoe donkerder het werd, hoe onzekerder onze voetstappen. Behalve een smalle loopplank en een koord bood de grot ons geen enkele houvast nu we nog als blinden in de donkerte tastten. Dat was ook de belangrijkste reden waarom we voor Spellbound hadden gekozen: zij hadden immers geclaimd de druipsteengrotten zoveel mogelijk in hun natuurlijkheid aan de bezoekers aan te bieden. Heel anders dan het bij de bekende Waitomo Caves® was geweest. In 1983 - toen ik als klein jongetje de beelden in mijn geheugen etste - hadden zij nog het monopolie op de ondergrondse attractie gehad die ze al sinds het einde van de negentiende eeuw uitbaatten: toen oefenden de glimwormgrotten al een internationale aantrekkingskracht uit. Toeristen in de duisternis loslaten, paste echter niet in hun filosofie van de comfortabele reisbeleving. Op de dag van aankomst hadden we gezien dat het in de ruim 35 jaar was uitgegroeid tot een soort Efteling onder het maaiveld; groot, toeristisch en massaal. Maar dat was niet het enige dat was veranderd. Vlak na mijn eerste bezoek was de agrarische economie, die dreef op schapen, schapen, schapen volledig ingestort, zo legde onze gids droogjes uit tijdens de busreis naar de grotten. “As soon as the farmers found out that they owned the caves under their land, they started to exploit them,” klonk het uit de plafondspeakers van de van. Dé Waitomo Caves® kregen concurrentie. En de avond voor vertrek hadden we uit meerdere operators kunnen kiezen.

Door onze ingehouden passen was het kabbelende water nu duidelijk hoorbaar. Het roffelde zachtjes tegen de boeg van de raft. Bij de eerste stap voelden we het water ook: als dronkenmannen viel iedereen onbeholpen op de houten bankjes van de rubberboot. Maar nog voor de gids zelf in de boot was gestapt en hem met zijn gezelschap aan een bovenhangende staalkabel als een trekschuit geruisloos door het water bewoog, trokken de eerste lichtjes boven ons al alle aandacht. Kleine, blauwgroene lichtjes van Moeder Natuur knipten als kleine zaklampjes aan. Eerst tien, toen twintig. En al snel tekende zich een hele Melkweg van glimwormen af tegen het stalactietenplafond van de grot. Helderder dan de sterrenhemel boven de Zuidelijke Alpen rond Mount Cook weerspiegelden duizenden lichtpuntjes in het inktzwarte water van de ondergrondse rivier. Ademloos en muisstil sloegen alle inzittenden het natuurwonder gade, de camera’s keurig opgeborgen - wederom op aanraden van de gids (en hij had streng genoeg geklonken dat iedereen gehoorzaamde). Ondertussen laserden de glimwormen een blijvende herinnering op de gevoelige plaat van ieders interne camera obscura.